Wiele gatunków ptaków gniazdujących w polskich lasach wykorzystuje dziuple do odbywania lęgów. Część wykuwa je samodzielnie w odpowiednich drzewach, innym wystarczają stare, puste dziuple. Ptaki w pierwszej kolejności wybierają drzewa o miękkim drewnie (lipa drobnolistna, wierzba krucha, osika) i te zaatakowane przez grzyby, częściowo spróchniałe, obumierające lub obumarłe.
Ptaki mają różne możliwości i predyspozycje do wykuwania dziupli. Mistrzem wykuwania dziupli jest dzięcioł czarny o szczególnie mocnym dziobie, największy przedstawiciel tego gatunku. Na terenie maltańskiego klina zieleni można zobaczyć okazałe buki lub sosny z kilkoma dużymi, podłużnymi dziuplami wykutymi jedna pod drugą - to jego dzieło. Najczęściej spotykamy jednak dziuple dzięcioła dużego. Ten wytrwały budowniczy jest najpowszechniejszym z krajowych dzięciołów, zamieszkuje niemal wszystkie rodzaje lasów. Jego dziuple z niewielkimi, idealnie okrągłymi otworami, spotkamy w zaskakujących miejscach czasem na wysokości nieprzekraczającej metra. Wśród dzięciołów możemy spotkać też gatunki, które poszukują drzew o wyjątkowo miękkim drewnie lub drzew spróchniałych bo tylko w takim drewnie mogą sobie poradzić ich delikatne dzioby. Do nich zalicza się gatunki bardzo rzadkie, takie jak gniazdujący niemal wyłącznie na wschodzie Polski dzięcioł białogrzbiety czy powszechniejszy, trzymający się blisko wody dzięcioł zielony. Wśród dzięciołów jest też taki, który nie wykuwa dziupli samodzielnie - to krętogłów, wytrwały łowca mrówek i jedyny gatunek polskiego dzięcioła, który odlatuje na zimę.
Dziupli potrzebują do lęgów także inne ptasie rodziny: gągoł - rzadki przedstawiciel kaczek, siniak - reprezentant gołębi, niezwykle barwne: dudek i wymierająca w Polsce kraska oraz liczne ptaki wróblowe - sikora, kowalik, pleszka, szpak, muchołówka żałobna, mazurek.
W dziuplach gniazduje też kilka gatunków sów: sóweczka, włochatka, pójdźka i najpowszechniejszy w naszych lasach nocny łowca - puszczyk. W wiosenne wieczory i noce możesz usłyszeć jego donośne okrzyki.
Jesteś na terenie o dużym zróżnicowaniu przyrodniczo-krajobrazowym, składającym się z lasów, zabagnień, polan, rzek, strumieni i zbiorników wodnych. Żyje tu mieszanka ptaków starających się dostosowywać do zmian wywołanych działalnością człowieka. Spotkamy tutaj gatunki powszechne i często spotykane, ale również gatunki rzadkie - powoli wycofujące się z miasta lub takie, które pozostają niezauważone z uwagi na dużą płochliwość lub skryty tryb życia.
Kilka powszechnych gatunków zwraca uwagę pięknem śpiewu, upierzenia bądź hałaśliwym zachowaniem. Do najczęściej zauważanych należą najlepsi śpiewacy naszych lasów: czarny samiec kosa i niepozorny, oliwkowobrązowy śpiewak, nazywany też drozdem śpiewakiem. Zachwycają zwłaszcza w wiosenne wieczory, kiedy razem z innym ptasim wirtuozem - rudzikiem, koncertują niemal do zmierzchu.
W iglastych lasach uważny obserwator zobaczy dwa najmniejsze ptaki Europy: zniczka i mysikrólika. Spotkać tu też można wszystkie krajowe sikory. Dwie z nich zwracają szczególną uwagę wyglądem, to czubatka i urzekający urodą raniuszek, którego niewielkie stadka łatwo zaobserwować późną jesienią lub zimą. Wśród ptaków krukowatych spotkać możemy hałaśliwą, wszędobylską sójkę, a także kruka i wronę – ptaki niezwykle inteligentne, coraz powszechniejsze, doskonale przystosowujące się do zmian.
Wiosną i latem, wysoko w koronach drzew starych lasów liściastych, usłyszeć możemy głęboki, fletowy, melodyjny głos wilgi, urzekającej swym żółtym upierzeniem. Wzdłuż strugi Szklarka, nad którą przebiega ścieżka w koronach drzew, spostrzec możemy szybko lecącego, mieniącego się wieloma kolorami zimorodka - niestrudzonego poławiacza małych rybek. Liczne pokrzewki, muchołówki, strzyżyki, pełzacze, dzięcioły, pierwiosnki, piecuszki i inne małe ptaki śpiewające, napełniają muzyką i ruchem okoliczne lasy.
Ptasie drapieżniki nie są zbyt liczne w Poznaniu, ale jeśli dopisze Ci szczęście, zobaczysz tu polującego jastrzębia lub krogulca, a nad otwartymi przestrzeniami krążące myszołowy.
Na śródleśnych bagniskach Cybiny występują zagrożone gatunki kaczek: głowienka, krakwa i czernica, najmniejszy z perkozów - perkozek, kilka gatunków chruścieli przystosowanych do poruszania się po pływającej roślinności - jak tajemniczy wodnik (którego głos przypomina głos świni), kokoszka i łyska oraz łabędź niemy. Od kilkunastu lat obszary te są świadkiem powrotu jednego z najbardziej majestatycznych polskich ptaków - żurawia. Dwie-trzy pary budują gniazda w najbardziej niedostępnych bagiennych ostojach, a wiosną słychać ich klangor, czyli godowe okrzyki.